bir ömür rayların yanında bir evde
tüysüz, korktuğun bir kediyle
sabahları seni izlemenin hayalini kuruyorum her gece
her gün kaldırımlarda gölgeni, bulutlarda izini görüyorum
seni asla bırakamam sözünü düşünüyorum durmadan
çok soğuk İstanbul ve sana sarılamıyorum
ne zaman bir kedi yanıma yaklaşsa
ya da rüzgar saçlarımı ellerin gibi okşasa
beni hala sevdiğini biliyorum
bacaklarımı üzerine atıyor ve saçlarını bozuyorum
seni sevdikçe benimle olduğunu biliyorum
can atıyorum her günümü seninle paylaşmak için
kaç kere seni düşündüm, sayamıyorum
çiçeklerini özlüyorum
düzgün yazamıyorum, düşünemiyorum ve afallıyorum
ancak senin aşkını bir saniye bile hissetmeden yaşamıyorum
sanki, seni hala uzaktan görüyorum
yavaş adımlarla yanına koşuyorum
benim nasıl olduğumu biliyorsun
o çocuksu gülüşünü özlüyorum
bazı vedalar sevgisizlikten değil çaresizlikten oluyor… mesafelere direnemedik belki de mevsimlere yenildik tren garlarındaki kavuşmalardan yorulduk isterdim ki hep beraber olabilseydik ama hayat işte
ReplyDelete