gözlerim ne kadar yeşil hatırlıyor musun
ne kadar puslu bakıyorlar bu gece
anlıyor musun beni
yanağımdaki tek erken kırışıklığı
yüzün hala benim sevdiğim yüz mü
burnundaki çillerin, gülünce kısılan gözlerin
okuyor musun satır arası çizdiklerimi
minik öpücüklerimi
çünkü ben her gece o saatlerde seni yaşar, seni düşünürüm
başlangıcı olmayan bir sona girerim
mevsimler seninle başlar, yine seninle biter
aşkını minnetle kucaklarım
ağlatan ne beni, doyamadıklarım mı uyutmayan
yoksa sensizlikte beni çağıran ray sesleri mi
bu hastalık geçmiyor, başka ne yapılabilir özlemine
kapanan bir bavul
arkadan okunan bir dua
sen, yine gideceksin
daha geçen gün aldım elime senin okuduğu kitapları notlarına baktım diyordun ya hep bi sahaftan bulsa da birileri okusa aşkımıza şaşırsalar. Ankara’ya geri doneceğim evet ama sensiz de olsam bu şehirde seni yaşamak da güzeldi seninle yaşayan sokakları yeniden yürümek,caddeleri sana benzeyen bu şehirden gidiyorum gene.
ReplyDeleteKaderim bu herhalde benim gitmek…